As tarefas básicas do KKE ata o 20º Congreso.
Do 11 ao 14 de abril de 2013 celebrouse o 19º Congreso do KKE. Os traballos tiveron lugar na sé do Comité Central do Partido.
O 19º Congreso aprobou as Teses do Comité Central que inclúen o informe da actividade do Partido e as tarefas políticas ata o 20º Congreso, tomando en conta a discusión e a súa aprobación polas asembleas xerais das Organizacións de Base do Partido (OBP) e as Conferencias. Ademais, aprobou o informe do Comité Central no 19º Congreso así como o informe de traballo do Comité Central de Auditoría (CCA).
O 19º Congreso do KKE aprobou o Programa e os Estatutos do Partido, tomando en conta a súa aprobación nas OBP e nas Conferencias, así como as propostas que se fixeron nestes corpos.
O 19º Congreso do KKE aprobou a Resolución Política que determina as tarefas do Partido ata o 20º Congreso, destacando que o Partido debe divulgar de xeito constante e permanente o Programa, sobre todo á clase obreira, os traballadores autónomos nas zonas rurais e urbanas e á mocidade.
Esta tarefa contribúe significativamente á organización da loita da clase obreira, o reagrupamento do movemento obreiro e popular, o establecemento da Alianza Popular, a construción partidista.
Os documentos do 19º Congreso constitúen a dirección da actividade en cuestións fundamentais, en base á estratexia do Partido. Desta derivan a política de alianzas, a prioridade do noso traballo na clase obreira, a táctica nos diversos movementos, nas frontes de loita, nas batallas electorais políticas, as tarefas do KKE no movemento obreiro e comunista internacional. Ademais, a importancia de que o KKE oriente aos grupos de idade máis novas así como ás mulleres dos sectores obreiros e populares.
Os documentos do 19º Congreso reforzan o KKE aínda máis, para que poida responder ás esixencias actuais da loita de clases e para confrontar as dificultades con determinación confirmando o seu papel como vangarda da clase obreira, como partido que traballa baixo todas as circunstancias.
Cara a onde se dirixen os acontecementos.
O KKE, un partido que traballa baixo todas as circunstancias.
A partir de 2009 manifestouse tamén na economía grega a máis profunda e longa crise de sobreacumulación de capital logo da década de 1950.
En base aos datos actuais, non é fácil predicir se teñen eclipsado as posibilidades dun cese unilateral da débeda, seguido pola saída da zona euro ou a disolución desta debido á retirada dunha potencia capitalista máis forte, como Italia.
Estas predicións son unha realidade e existe o temor no persoal rexional e mundial do imperialismo, sobre todo nos que se dedican á análise e a avaliación dos desenvolvementos económicos. O que determinará o desenvolvemento específico en Grecia non é a capacidade de xestión do goberno actual ou dun goberno de “salvación nacional” de tinte esquerda, como di SYRIZA1, establecendo como meta un novo “Plano Marshall” para o sur europeo, senón a profundidade da crise na zona euro, a dificultade de manter as alianzas actuais e de formar novas, sobre todo por parte de Alemaña.
Ademais, é posíbel o reagrupamento da zona euro mediante o establecemento de diferentes zonas de coherencia. Ademais, é posíbel que a permanencia de Grecia na zona euro sexa acompañada dun novo “recorte”. Esta demanda comparte tamén SYRIZA, converxendo coa posición do FMI.
Independentemente dos diversos escenarios, que aínda non foron finalizados, é seguro que se intensificará o proceso da centralización do capital acumulado en maiores pero menos grupos monopolistas. Intensificaranse as medidas antipopulares e o ataque contra os dereitos dos traballadores e dos sectores populares.
Estes desenvolvementos presaxian que a intensificación da violencia e a represión estatal, a restrición das liberdades políticas e sindicais incorporaranse nas leis e as restricións respectivas da Unión Europea. A burguesía e os seus partidos non están satisfeitos nin sequera coa democracia burguesa que estableceron eles mesmos. A opción de esmagar o movemento obreiro, de impedir calquera radicalización da clase obreira e dos sectores populares pobres está inextricabelmente ligada coa restrición da actividade do KKE e coa proclamación do anticomunismo como ideoloxía oficial do Estado utilizando a teoría coñecida dos “dous extremos”.
No caso de participación activa máis directa nunha guerra imperialista, as primeiras medidas represivas que se adoptarán serán contra o movemento obreiro e popular e o KKE. Polo tanto, o noso Partido debe estar en plena preparación, apuntando basicamente ao desenvolvemento de lazos máis esenciais e fortes coa maior sección posíbel da clase obreira, na confrontación de debilidades de orientación ou de adopción de medidas prácticas, para fortalecer a Alianza Popular, para que a dirección antimonopolista/anticapitalista de loita convértase en fe e convicción que protexe ao pobo ante calquera ataque.
A situación en xeral no Mediterráneo Oriental vólvese aínda máis complexa. Terá un novo impacto negativo tamén na cuestión de Chipre como un problema de invasión-ocupación, dado o achegamento entre Turquía e Israel, á luz das demandas turcas, en combinación coas aspiracións da burguesía exipcia de revisar o acordo con Chipre sobre a delimitación da Zona Económica Exclusiva (ZEE).
Os acontecementos recentes en relación coa posición ambigua do goberno grego en determinar a ZEE, trouxeron máis claramente en primeiro plano a furiosa guerra entre países capitalistas fortes e menos fortes, que xera un maior perigo de participación de Grecia nunha guerra imperialista, á beira dunha ou outra alianza imperialista. As contradicións con Turquía e Albania, ARYM e Exipto, no marco das contradicións interimperialistas en xeral, sobre todo en relación coa ZEE e a enerxía, serán expresadas de xeito máis intenso en Grecia e na zona en xeral. Polo tanto, todo é posíbel, incluíndo unha guerra imperialista.
En todo caso, sexa cal for a forma que tome a participación de Grecia na guerra imperialista, o KKE debe estar listo para dirixir a organización independente da resistencia obreira e popular, para conectala coa loita pola derrota da burguesía nacional e estranxeira como invasor.
O KKE debe tomar iniciativas en función das condicións concretas para o establecemento da fronte obreira-popular baixo a consigna: O pobo dará a liberdade e a saída do sistema capitalista que, mentres predomina, trae a guerra e a “paz” coa pistola na cabeza do pobo. A clase obreira de Grecia e os seus aliados na loita antimonopolista deben prepararse ideolóxica e politicamente para a liña de confrontación de tal posibilidade. A profundización da crise económica capitalista, a intensificación das rivalidades imperialistas, os esforzos de reforma do sistema político burgués fan necesario que o KKE proceda rapidamente ao reagrupamento do movemento obreiro e ao fortalecemento da Alianza Popular. É unha necesidade primordial fortalecer os lazos das organizacións do Partido coas masas obreiras e populares, construír organizacións partidistas en primeiro lugar nos sectores estratéxicos, en cada centro de traballo. O KKE, os votantes e os amigos do Partido, o pobo deben equiparse e confrontar firmemente os ataques, orientados polas resolucións do 19º Congreso.
Desde o Comité Central ata as OBP, os órganos do Partido deben axustar a súa actividade ás necesidades da loita de clases, converterse realmente nunha plana maior de loita, utilizar cada foco de resistencia na base, xeneralizando a experiencia da loita. Hai que aumentar as iniciativas das organizacións do Partido de agrupar e organizar ás masas populares, informar de xeito sistemático e permanente aos votantes do Partido, utilizar e incorporar na planificación do noso traballo propostas que xorden da experiencia da loita de clases.
Un elemento crave no cumprimento das tarefas mencionadas anteriormente é a mellora do funcionamento da OBP, a discusión colectiva e a especificación da actividade, a mellora dos argumentos para responder de xeito convincente ás preguntas do pobo, a preparación de responder aos ataques contra a liña política e a loita do KKE.
En combinación con todo o anterior, débese reforzar a aplicación dos principios de funcionamento do Partido, o cumprimento xeral dos Estatutos. Os membros do KKE, da KNE, os amigos e os simpatizantes do Partido poden levar a cabo as tarefas do 19º Congreso con combatividade, persistencia e auto-sacrificio.
Fortalecemento da confrontación ideolóxica-política.
Débese intensificar a loita ideolóxica e política en todos os asuntos que abarcan os documentos do 19º Congreso. En particular, hai que confrontar inmediatamente:
A ofensiva do inimigo de clase e en xeral dos opoñentes do KKE que teñen como obxectivo marxinalizalo.
* O anticomunismo, a propaganda antisocialista calumniosa que constitúe a ideoloxía oficial da Unión Europea.
* Os ataques de “amizade” a fin de arrastrar ao KKE na chamada liña “antimemorándum”, en apoio dunha diferente fórmula de xestión política burguesa, dentro ou fóra da zona euro.
* O plan elaborado do Estado burgués e do sistema político de atacar a autoridade moral do Partido enfocándose principalmente nas súas finanzas.
* A revelación e a confrontación do “Amencer Dourado”, do seu carácter como organización nacionalsocialista fascista, xerada polo sistema capitalista que se utiliza para golpear ao KKE e ao movemento obreiro e popular.
* O intento de presentar ao KKE como un partido “sistémico”, é dicir, como un partido comprometido, subordinado ao sistema capitalista, así como o intento respectivo de equiparar o KKE cos partidos burgueses en base á opinión de que “todos son iguais”.
* As opinións reaccionarias que fomentan na conciencia do pobo o racismo e a xenofobia.
* A versión alternativa da liña reformista das forzas oportunistas en procura dun acordo político baseado no chamado “programa político de transición”, cuxa base será o cese do servizo da débeda pública regresando á moeda nacional, sen entrar en conflito e ruptura cos monopolios, a propiedade capitalista, o poder burgués.
* As ilusións parlamentarias e a expectativa dunha saída a favor do pobo mediante un goberno burgués, seguen sendo fortes ata entre as forzas que participan nas loitas xunto co Partido, ata nunha parte dos votantes do Partido.
* A retórica hipócrita sobre a perda da independencia nacional de Grecia e da súa ocupación por Alemaña. Trátase dunha liña política que pretende ocultar o feito de que a posición subordinada intermedia dun país nunha alianza capitalista, da que derivan relacións desiguais entre os seus membros, non invalida os seus intereses estratéxicos comúns sobre os que se forma a alianza.
* A necesidade de aumentar a circulación dos medios do Partido para a intervención ideolóxica e a propaganda, o diario “Rizospastis”, a “Revista Comunista” (KOMEP), os libros políticos, así como a necesidade de aumentar as visitas no portal do KKE e a audiencia da radio “9.02 á esquerda dos FM” (estación de radio do KKE).
A reforma do sistema político burgués.
As diferenzas entre o modelo liberal e o keynesiano foron expresadas no noso país no conflito pola alternancia de gobernos burgueses, foron utilizadas para atrapar ás masas populares “dentro do marco do sistema” nun intento de reformar o sistema político burgués para que poida dar unha variedade de partidos burgueses alternativos no goberno, na base da cooperación entre eles.
A burguesía está axustando as súas opcións. Toma en conta que goberno pode controlar ao movemento obreiro, evitar o xurdimento da loita de clases e asegurar de que o ataque intensificado contra os ingresos dos obreiros e do pobo e, en xeral, as consecuencias da crise, que se caracterizan principalmente pola alta taxa de desemprego, avanzarán coas menos reaccións posíbeis, tanto a través de memorandos na zona euro como cunha creba controlada ou incontrolada e a saída do euro.
Os intentos de reformar o sistema político burgués continuaran cara á formación de dous polos: o polo centrodereita que se basea na ND2 e o polo centroesquerda que se basea en SYRIZA.
SYRIZA estase convertendo nun partido da socialdemocracia, que será máis conservador en comparación co PASOK3 socialdemócrata tradicional do chamado período post-ditatorial. En SYRIZA están buscando e atopan a súa expresión política algúns sectores importantes da burocracia obreira e gobernamental, sectores das capas medias que gozaban de inmunidade como aliados da burguesía e dos seus partidos, con beneficios, evasión de impostos e a participación na xestión dos fondos da Unión Europea. A particularidade de SYRIZA consiste en que se compón de forzas oportunistas que romperon co movemento comunista, mantendo algunhas consignas e métodos de traballo.
SYRIZA aparece como un partido da esquerda que agrupa nas súas filas tanto a socialdemócratas do “3 de setembro”4 así como a comunistas “renovadores” que defenden o “Estado de benestar”. A súa estratexia, con respecto ao asunto do poder e da Unión Europea, é socialdemócrata, favorábel aos monopolios.
Na súa proposta en relación coas alianzas e un “goberno da esquerda” ou de “salvación de Grecia”, SYRIZA conta co apoio de sectores da burguesía e busca a cooperación con forzas políticas como son os Gregos Independentes (ANEL)5 e a Esquerda Democrática (DIMAR)6. Trata de desenvolver relacións cos EE.UU., Gran Bretaña, Brasil así como Rusia.
Mentres se está fortalecendo SYRIZA como partido gobernamental socialdemócrata, estanse intensificando os procesos de formación de novas barreiras, compostas por forzas da chamada esquerda extraparlamamentaria (ANTARSYA-NAR)7 e outros grupos (“Plan B”8 de Alavanos), así como forzas centrífugas de SYRIZA, da chamada renovación esquerda ou comunista, que operan na dirección dos chamados obxectivos de transición e en gobernos transitorios de xestión.
Os comunistas debemos popularizar aínda máis a posición coherente do KKE de que non vai cooperar ou participar nun goberno de xestión promovido por SYRIZA e outras forzas de xestión burguesa que existen ou que poden xurdir. Temos que popularizar a nosa posición sobre as alianzas e o papel do KKE no poder e no goberno obreiro e popular.
A través da súa actividade sistemática e multifacética, o KKE debe contribuír ás batallas electorais (eleccións parlamentarias, eleccións para o Parlamento Europeo e para a administración local) para que o voto polo KKE por sectores obreiros e populares pobres exprese non só a vontade de apoiar á forza política que loita consecuentemente polos problemas do pobo, senón ademais unha opción clasista destinada a debilitar o sistema político burgués, a gobernanza burguesa. Cada brecha na gobernanza burguesa debe ser utilizada para reforzar a perspectiva cara ao derrocamento do poder burgués e da propiedade capitalista. Hai que suscitar ao pobo máis amplamente a proposta realista do KKE de saída da crise a favor do pobo, a única proposta que se opón ás posicións de todos os partidos burgueses, neoliberais, socialdemócratas e dos do chamado “goberno de esquerda”.
Un elemento da reforma do sistema político burgués é o partido fascista Amencer Dourado. O pobo débeo illar, responder decisivamente aos ataques, ao seu nacional-socialismo e a súa demagoxia. O KKE e a KNE deben desempeñar un papel principal para que as organizacións de masas, os sindicatos nos centros de traballo, sobre todo os comités populares nos barrios, as escolas, as asociacións de estudantes nas facultades tomen decisivamente a iniciativa de organizar e mobilizar ao pobo contra o Amencer Dourado e os seus ataques criminais. Ademais, hai que confrontar a actividade doutras forzas de tendencias fascistas nas filas do movemento, que teñen como obxectivo eliminar, frear o ascenso da loita de clases.
O movemento obreiro debe estar preparado para aproveitar da perspectiva de ascenso da loita de clases, as condicións dun cambio significativo da correlación de forzas. Ao mesmo tempo, os sectores máis avanzados do movemento obreiro deben estar alerta ante a posibilidade dun desenvolvemento negativo, dun debilitamento da loita de clases e dun retroceso, para que sexa posíbel en base ás novas condicións a preparación para o novo ascenso da loita de clases que, indubidabelmente, xurdirá.
O movemento obreiro e os seus aliados deben estar preparados e ter a capacidade de actuar para facer fronte á crecente violencia e represión estatal, “paraestatal” e patronal, a actividade do novo sindicalismo gobernamental que pretende formar SYRIZA en cooperación coas antigas forzas da aristocracia obreira, do sindicalismo patronal.
O 19º Congreso responde á pregunta de como se organizará a loita para facer fronte ás bárbaras medidas antiobreiras-antipopulares de calquera goberno que xestiona a crise, tanto se ten no seu núcleo a ND coma se ten no seu núcleo SYRIZA, ou se é un goberno do chamado arco contra o memorándum da “dereita populista” á esquerda parlamentaria, como proclamou ultimamente SYRIZA ou a posición do “Plan B”. En concreto:
Hai que organizar o contraataque popular, para que a través da loita diaria se marque claramente o camiño da loita e do derrocamento do poder dos monopolios. Hai que reunir as forzas antimonopolistas, anticapitalistas, na base da actividade común de acordo coas súas propias tarefas en cada sector, centro de traballo e barrio.
A loita contra os efectos da crise, para evitar unha maior creba do pobo, para unha saída da crise a favor do pobo, pode constituír unha plataforma de lanzamento para a organización do contraataque obreiro e popular. Isto depende da medida en que constituirá o punto de partida para a participación masiva na loita polo derrocamento do poder dos monopolios, en combinación coa loita contra a guerra imperialista e a participación da burguesía grega nesta de calquera xeito.
O fortalecimiento da Alianza Popular
A Alianza Popular expresa os intereses da clase obreira, dos semiproletarios, dos traballadores autónomos e dos campesiños pobres que non poden acumular capital, dos mozos e das mulleres de sectores obreiros e populares na loita contra os monopolios e a propiedade capitalista, contra a incorporación do país nas unións imperialistas. A Alianza Popular é social e ten características de movemento nunha liña de ruptura e derrocamento.
A Alianza Popular responde á cuestión da organización da loita para rexeitar as medidas antiobreiras e antipopulares bárbaras, reunindo forzas e lanzando unha loita de contraataque para ter algúns logros, no camiño da loita polo derrocamento do poder dos monopolios. A Alianza Popular ten unha clara orientación antimonopolista, anticapitalista. Promove a ruptura coas unións imperialistas, loita contra a guerra imperialista e a participación nesta. Toma acción para fortalecer a agrupación das forzas sociais anticapitalistas antimonopolistas, trata que a súa loita se dirixa cara ao poder obreiro popular. A Alianza Popular dirixe a loita contra os mecanismos represivos. Cada forza social ten, separadamente do marco de acción común, as súas propias tarefas.
A Alianza Popular reúne as súas forzas en cada cidade, centrándose nos grupos monopolistas, as fábricas, os centros comerciais, os hospitais, os centros de saúde, as unidades de electricidade, as telecomunicacións, a infraestrutura, as redes e os medios de comunicación. Garante a acción común destas forzas en base ao sector e en xeral cos desempregados, os traballadores autónomos, os campesiños pobres e os demais traballadores pobres. Desenvólvese como un proceso de maduración da conciencia política, de organización e formas de loita.
Nestas condicións se organiza e coordina para a resistencia, a solidariedade, a supervivencia. Defende os ingresos dos traballadores e do pobo: os salarios e os convenios colectivos, as pensións, os dereitos laborais e populares, os prezos aos que os produtores venden os produtos agrícolas, a protección dos campesiños e os traballadores autónomos, a vivenda popular da especulación dos bancos e dos impostos. Defende o dereito á educación, a saúde e o benestar exclusivamente públicos e gratuítos, a loita por produtos de consumo público baratos e de calidade, a infraestrutura gratuíta para a cultura e os deportes. Loita contra todas as drogas, para a emancipación e a igualdade de xénero, a protección dos desempregados, o transporte, o aloxamento e a alimentación dos alumnos e estudantes, as necesidades inmediatas das parellas novas, contra a adicción ás drogas e o alcoholismo. Esixe medidas de protección contra os terremotos e as inundacións, obras públicas de infraestrutura que melloren as condicións de vida, a intervención humana equilibrada no medio ambiente. Destaca o potencial de desenvolvemento do país en termos de disponibilidade de materias primas, de concentración de medios de produción, de habilidades da forza de traballo, de conquistas científicas-tecnolóxicas.
A Alianza Popular loita contra a represión estatal, a violencia patronal, defende as liberdades sindicais e civís. A loita pola saída da crise a favor do pobo está inextricabelmente ligada ao desencadeamento da UE, a cancelación unilateral da débeda pública sen ningún impacto sobre os fondos de seguridade social, os hospitais públicos, en ruptura con todas as unións e as alianzas imperialistas.
A loita pola desvinculación da Unión Europea está ligada á loita contra o poder dos monopolios e a loita da clase obreira e dos seus aliados polo poder obreiro popular. As posicións de forzas burguesas e outras sobre a saída da zona euro e da Unión Europea, sen afectar o poder dos monopolios, a súa propiedade, o achegamento de Grecia a outros centros e Estados capitalistas, ofusca a loita popular pola desvinculación da Unión Europea co pobo soberano e co seu propio poder. Hoxe día, que na zona euro e na Unión Europea estanse intensificando as contradicións internas dos monopolios, as tendencias centrífugas deben ser utilizadas para liberar aos pobos desta alianza depredadora e do poder dos monopolios. Hoxe día, o “prestixio” da Unión Europea se desmorona, a crise se expande a outros países, a Italia, España, así que as alianzas do Sur ou co eixe euro-atlántico, os EE.UU., Gran Bretaña, non constitúen unha solución a favor do pobo. En cada país, nos 27 países da Unión Europea, débese fortalecer a loita pola retirada, cos pobos soberanos e co seu propio poder.
O capitalismo non se pode humanizar, nin coa Unión Europea nin coas receitas dos EE.UU. e as demais potencias capitalistas.
A Alianza Popular adopta a socialización dos monopolios, de todos os medios de produción concentrados, a planificación central, o control obreiro e popular. Aproba a retirada de Grecia da Unión Europea e da OTAN, de toda forma de relación coas unións imperialistas. Ten como obxectivo a abolición das bases estranxeiras, a presenza de tropas militares e policiais estranxeiras en Grecia baixo diversos pretextos.
No que concerne a Alianza Popular, as nocións da democracia, a soberanía popular, o imperialismo, a guerra imperialista adquiren un contido de clase máis profundo. Están directamente ligadas coa eliminación da explotación clasista, a socialización dos medios de produción concentrados, en combinación coa cooperativización dos pequenos campesiños e a socialización da terra. A Alianza Popular abre frontes de loita sobre estes e outros problemas populares que afectan ao pobo.
A Alianza Popular pretende atraer constantemente ás súas filas a novas organizacións sindicais e de masas da clase obreira e dos seus aliados. Busca debilitar de xeito firme e eficaz, en base ao desenvolvemento da correlación de forzas, a nivel social e político, ás forzas sindicais burguesas, reformistas e oportunistas que predominan nos órganos sindicais superiores así como nos Centros Laborais e as Federacións.
Mentres a súa actividade avanza e se desenvolve, concentraranse forzas obreiras e populares con pouca experiencia política, que están nunha ou outra medida baixo a influencia de percepcións ideolóxicas e políticas dos partidos burgueses, do reformismo e do oportunismo, que vacilan en canto ao realismo e a necesidade da loita polo poder obreiro popular como o único poder alternativo contra o poder dos monopolios.
Por iso, os órganos de dirección e as OBP deben adquirir a capacidade de actuar xunto con estas forzas populares. Teñen que superar as dificultades e as debilidades para que a alianza popular se fortaleza, para que teña unha dirección de derrocamento do poder dos monopolios. Cada vez debe tomarse en conta o nivel da conciencia, da maduración, da experiencia das masas populares e garantir a participación de masas. Non se debe mitigar a fronte principal contra os monopolios e os seus representantes. Hai que construír a alianza da clase obreira coas capas medias que non se libraron da lóxica da pequena propiedade sobre os medios de produción, malia a súa oposición aos monopolios. A clase obreira como forza dirixente tratará de radicalizar e profundar a liña anticapitalista-antimonopolista.
Polo tanto, no traballo de orientación política ata o nivel das OBP é de gran importancia a elaboración de asuntos relacionados coa táctica como parte da nosa estratexia.
Hai que fortalecer a capacidade do KKE de discutir e gañar novas masas populares que son hostís cara o sistema, que sofren da opresión capitalista e non se gañaron hoxe coa liña revolucionaria. Hai que elixir as consignas e as formas de loita apropiadas. A confrontación coas demais forzas debe estar acertada para agrupar coa nosa liña, para fortalecer a perspectiva do derrocamento. Hai que asegurar que a consolidación da alianza terá unha liña de ruptura. A propaganda a nivel central así como nos centros de traballo debe ser comprensíbel, aguda, reveladora, debe agrupar e aumentar o espírito combativo.
A Alianza Popular hoxe ten unha forma concreta cun marco de acción común no movemento sindical a través do PAME, no campesiñado pobre a través da PASY, nos traballadores autónomos, os comerciantes e os artesáns a través do PASEVE, nos mozos que se agrupan no MAS, nas mulleres a través das súas asociacións e grupos da OGE. Non é unha alianza de partidos políticos.
O KKE participa nos seus órganos e as súas filas a través dos seus cadros e membros, a través dos membros da súa mocidade, a KNE, que son elixidos nos órganos do movemento e toman acción a través das organizacións da clase obreira, dos traballadores autónomos, do campesiñado pobre, das organizacións estudantís, dos alumnos e das mulleres. O Partido busca constantemente distribuír aos cadros competentes nas filas do movemento para combater a liña reformista-oportunista, garantir desde dentro o carácter da Alianza, a súa capacidade de ampliarse e establecer vínculos con novas forzas da clase obreira e dos sectores populares.
No curso da loita política é posíbel que aparezan forzas políticas que expresan posicións de capas pequenoburguesas, que adoptan nunha ou outra medida o carácter anticapitalista-antimonopolista da loita sociopolítica, a necesidade de que a loita se dirixa cara o poder e a economía obreira e popular.
O KKE, mantendo a súa independencia, tratará de tomar acción conxunta con estas forzas en apoio da Alianza Popular. A cooperación exprésase mediante a actividade conxunta dos seus membros e simpatizantes nas filas das organizacións de masas que forman a Alianza ou nos órganos a través dos seus membros electos. Esta cooperación non se transforma nun órgano unificado da Alianza composta de partidos-membros integrantes, con forma organizativa e estrutura propias.
Obxectivamente unha organización desta forma é de curta duración, non contribúe ao desenvolvemento do movemento obreiro e do movemento dos seus aliados, e entra en conflito coa independencia do KKE.
Nas condicións do capitalismo monopolista xorden partidos e grupos políticos oportunistas con diversas formas que se escindiron e se diferencian do KKE de diversos modos, sobre todo no asunto político principal, o de “reforma ou revolución”. O KKE non pode facer ningún tipo de cooperación política con estas forzas políticas. Isto é certo independentemente das manobras que fan as forzas políticas oportunistas en condicións de crecemento do movemento, adoptando consignas que parecen estar a favor do pobo, pero que a súa proposta política sobre o problema do poder está integrada no marco da xestión do sistema capitalista.
É posíbel que as masas populares que se agrupan nestas formas participen nas filas do movemento obreiro popular de masas ou ata nas filas do movemento revolucionario en condicións dunha agudización repentina da loita de clases que atrae a masas populares máis amplas, en condicións dunha situación revolucionaria. En cada fase da loita, débese levar a cabo unha loita ideolóxica intensa posto que o oportunismo é a forza da capitulación co sistema político burgués e a burguesía, é unha forza que socava o desenvolvemento da conciencia en sentido revolucionario.
O KKE mantén a súa independencia nas eleccións burguesas tamén. Pero é posíbel que nas súas listas participen ademais persoas que cooperan co Partido. A Alianza Popular, como alianza dos sectores politizados máis radicais do movemento sindical obreiro e do movemento sindical dos seus aliados, das organizacións xuvenís e das mulleres, como alianza que toma actúa nas filas do movemento co obxectivo de lograr a máis ampla agrupación posible de novas masas. Non participa nas eleccións nacionais e locais, nin nas eleccións para o parlamento europeo, nin nos referendos.
O KKE suscita abertamente ao pobo que o seu obxectivo estratéxico é o socialismo-comunismo, o derrocamento do poder burgués e a conquista do poder político pola clase obreira. A través da súa proposta para a Alianza Popular fai os compromisos necesarios dado que non pode esixir que a Alianza Social estea de acordo co seu propio programa. Con todo, é necesario que a Alianza Popular se constrúa en oposición co poder dos monopolios, os gobernos de xestión burguesa, cunha dirección xeral que apunta ao poder popular. Debe ter unha proposta de goberno-poder que se distinga dos gobernos burgueses, é dicir, do poder dos monopolios no sentido que dirixe a súa acción cara ao cambio da clase que está no poder. As masas obreiras e populares a través da experiencia da súa participación na organización da loita, en dirección de confrontación coa estratexia do capital, convenceranse da necesidade de que a súa organización adquira un carácter de confrontación total e multifacético contra o dominio económico e político do capital.
O movemento obreiro, os movementos dos traballadores autónomos nas cidades e dos campesiños e a forma de expresión da súa alianza (Alianza Popular) con obxectivos antimonopolistas-anticapitalistas que nas condicións actuais constitúen, xunto coa acción de vangarda das forzas do KKE, a primeira forma da creación dunha fronte obreira popular revolucionario en condicións revolucionarias.
Hoxe en día, os comunistas coa súa acción de vangarda entre a clase obreira, entre os campesiños pobres, os traballadores autónomos, as mulleres e os mozos de familias obreiras e populares, así como en condicións de mobilización das masas, de estoupidos repentinos, constrúen lazos, tratan que predomine, que sexa aceptada, que se demostre a superioridade da proposta de saída do KKE á clase obreira e os sectores populares.
• Unha tarefa fundamental é fortalecer, construír, a Alianza Popular en todos os sectores e as cidades. A súa expresión nos barrios son os Comités Populares que deben construírse en todos os lugares.
• Os Comités Populares, a Alianza Popular nos sectores e nos barrios deben garantir a solidariedade, ata mesmo o pan que lles falta aos pobres, protexer aos pobres dos embargos de casas. Participarán, apoiarán a loita dos traballadores contra as medidas bárbaras. Protexerán o barrio dos ataques das forzas de represión estatal e dos criminais do “Amencer Dourado”. A clase obreira, a alianza popular no centro de traballo e no barrio organizará o pobo nos levantamentos populares. A propia alianza protexerá ao pobo de retrocesos. A Alianza Popular opoñerase ao liberalismo e á socialdemocracia.
• Debe fortalecerse o esforzo de reunir novas forzas, sindicatos e organizacións do campesiñado pobre e dos traballadores autónomos nos Comités Populares.
• Cada sección da Alianza Popular debe mobilizar a amplas forzas na súa área de responsabilidade e ao mesmo tempo coordinar a súa acción.
• Hai que avanzar a conexión do Comité Popular coas organizacións locais e grupos de traballadores así como cos desempregados.
• Debe mellorarse a actividade do Partido sobre os problemas, a agrupación e a organización dos desempregados.
• As forzas do KKE son responsábeis de desenvolver esta forma de organización do pobo e ao mesmo tempo manter a actividade ideolóxica, política e organizativa independente do Partido.
• Particularmente nos barrios hai que deixar exposta a actividade de diversos grupos nacionalistas reaccionarios, de confrontar a submisión de conciencias á inercia en condicións de crise debido á actividade de organizacións oportunistas, socialdemócratas e das ONG.
• Debe avanzar máis decisivamente o reagrupamento do movemento obreiro; a entrada e activación de novas masas obreiras e de inmigrantes nos sindicatos. Hai que desatar unha guerra contra o sindicalismo gobernamental e patronal desde arriba cara abaixo e contra as organizacións das forzas de SYRIZA, así como das novas que xorden. En todos os consellos de sindicatos onde teñen a maioría necesítase un plan e unha intervención especial, sobre todo nos sindicatos de primeiro grado. Os traballadores deben desfacerse destas direccións.
• Hai que aumentar a actividade do Partido con respecto aos problemas dos inmigrantes.
• Hai que fortalecer a intervención das organizacións do Partido para fortalecer o PASY e o PASEVE.
Construción de organizacións do Partido e da ΚΝΕ.
Un factor fundamental que determina o papel e a eficacia do Partido no movemento obreiro, na loita de clases é en primeiro lugar a construción partidista na industria e, nas condicións dadas, a capacidade de reunir aos traballadores na loita anticapitalista- antimonopolista en torno á OBP. Débese dar prioridade á construción en base aos sectores destacados na resolución da Conferencia para o reagrupamento do movemento obreiro.
A construción en primeiro lugar nos centros de traballo, os sectores e os barrios nas cidades e no campo, ten que ver con todas as organizacións do Partido.
A construción do Partido nestas condicións difíciles require un plan de acción integral nas amplas masas de traballadores que están sufrindo da crise.
Algúns elementos deste plan son:
• A actividade en torno a problemas agudos en cada lugar e a formación de órganos de loita. Debe ser sistemática en canto aos problemas do desemprego en combinación coa mobilización dos desempregados e das súas familias.
• O traballo especializado na industria, nos centros de traballo, nas categorías de traballadores segundo idade e sexo.
• O bo estudo e coñecemento da zona para a intervención efectiva do Partido.
• A adquisición dunha perspectiva máis ampla no noso contacto cos traballadores, dos seus problemas, das causas que as xeran, a política que as intensifica, a dirección de resolvelos.
• A mobilización de todas as forzas, os simpatizantes, os amigos e os membros da KNE.
• O fortalecemento do noso traballo nas capas aliadas da clase obreira, o campesiñado pobre e os traballadores autónomos, así como a súa organización.
• A asimilación dos novos recrutamentos en base aos Estatutos e o Programa.
• Hai que fortalecer os lazos das OBP non só cos simpatizantes senón amplamente con xente popular que expresa o seu descontento contra as medidas antipopulares dos gobernos.
• Un elemento integral da construción partidista é o estudo constante da distribución das forzas do Partido en base ás resolucións do Pleno ampliado do Comité Central e as Conferencias Rexionais. Hai que fortalecer os sectores críticos de traballo a través da distribución adecuada de cadros en centros e sectores de importancia estratéxica, enfocando na rexión de Ática, en Macedonia Central e nos demais grandes centros urbanos. A distribución dos cadros necesariamente debe fortalecer os sectores de traballo, o persoal, e sobre todo das Seccións do Comité Central.
• A asistencia á KNE é unha tarefa significativa en relación directa coa construción do Partido.
• Hai que aumentar a responsabilidade do Partido en relación cos mozos. Hai que tomar as medidas ideolóxicas-políticas-organizativas para que se entenda a responsabilidade directa e principal do Partido a traballar cos mozos, a ampliación da nosa actividade nos grupos de idade máis novos que é particularmente importante para a educación ideolóxica e política e a orientación da KNE.
As finanzas do Partido.
A actitude intransixente do KKE durante todo o período anterior provocou a furia dos centros económicos e políticos que intensificaron as calumnias e as provocacións con respecto ás finanzas do Partido. O obxectivo foi crear confusión e dúbidas sobre a integridade do KKE, fortalecer a percepción de que o KKE non é diferente dos demais partidos. O ataque contra as finanzas do Partido e o anticomunismo en xeral prevaleceron nos últimos anos.
O financiamento estatal será utilizada como medio para exercer presión para compromisos e concesións.
O KKE non aceptará, en nome de calquera financiamento, nin o menor control na súa relación cos seus membros e amigos, ningunha intervención no funcionamento e a súa actividade ou a dirección da súa política.
Para un partido revolucionario o financiamento estatal non pode ser a fonte principal dos seus ingresos. A cuestión da independencia financeira do KKE é un asunto crucial. Ten que ver coa capacidade do Partido de traballar ata nas circunstancias máis difíciles.
O KKE desde a súa fundación sufriu moitos anos de persecucións e é absolutamente razoábel que está vixiante, sobre todo nas condicións actuais de agudización da loita de clases. Nas condicións actuais da crise económica é necesario reducir os gastos e facer un traballo amplo ao pobo para que apoie economicamente ao Partido.
As novas condicións esixen mellor organización e control das actividades económicas das Organizacións para a recopilación de cotas dos membros do Partido, as contribucións económicas dos amigos e simpatizantes. Requírese aínda maior persistencia e determinación para poñer en orde as finanzas, reducir os costos operacionais flexíbeis, controlar de xeito esencial e regular os ingresos das organizacións.
O aumento da circulación do diario “Rizospastis”, da Revista Comunista e dos libros da editorial “Sinchroni Epochi”, separadamente da súa importancia especial para a nosa intervención ideolóxica e política, contribuirá de xeito significativo a mellóraa das finanzas do Partido.
O apoio financeiro do KKE por 95 anos é unha especie de relación política entre os traballadores e o Partido. Trátase dun elemento de desenvolvemento e de consolidación dos lazos de cada OBP cos simpatizantes e amigos do Partido.
O 19º Congreso decidiu:
1. A celebración dunha Sesión Plenaria Ampliada do Comité Central co fin de examinar as resolucións da Conferencia Nacional que se levou a cabo en marzo de 2010 e da Sesión Plenaria Ampliada en xuño de 2010 para o noso traballo no movemento obreiro e a construción partidista.
2. A celebración dunha Conferencia Nacional sobre o traballo entre os mozos e o apoio á KNE.
3. A organización do estudo en torno aos traballadores autónomos nas cidades. Celebración dunha Conferencia Nacional para o traballo do Partido entre os traballadores autónomos e o seu movemento.
4. A mellora do sistema de educación e propaganda a través de todos os medios que o Partido ten á súa disposición e utiliza. O novo Comité Central debe desenvolver unha resolución específica detallada que será discutida en todo o Partido.
5. A continuación da investigación histórica do Partido en relación co período 1968-1991. Nova edición do Ensaio de Historia do Partido do período 1918-1949.
6. A preparación inmediata do Partido de diversos eventos polo 100 aniversario do seu fundación.
7. A melora do diario “Rizospastis” e o aumento da súa circulación. O aumento da circulación da “Revista Comunista” (KOMEP), dos libros teóricos e políticos para que se desenvolva unha especie de “movemento”, unha corrente educativa no Partido e na KNE, e amplamente entre os amigos e simpatizantes. O novo Comité Central debe desenvolver un novo programa específico.
8. A elaboración dunha infraestrutura integrada material e humana para a investigación científica do Partido, e nesta base a documentación das elaboracións e estudos.
9. A formación xunto coa KNE dunha infraestrutura respectiva para apoiar a actividade do Partido no sector de Cultura e Deportes, no movemento contra a adicción ás drogas, a realización de eventos durante todo o ano no marco do Festival da KNE.
10. En canto ás prioridades internacionais do KKE:
- Diversas actividades multiformes para o reagrupamento do Movemento Comunista Internacional.
- Continuación dos esforzos para a formación do Polo Comunista, seguindo os pasos que se están dando coa “Revista Comunista Internacional”.
- Participación nos Encontros internacionais, temáticos e rexionais dos Partidos Comunistas, tratando de preservar as características comunistas dos Encontros Internacionais, contra os plans de ampliación coas chamadas forzas de esquerdas.
- Intervención ideolóxica e política independente do noso Partido para a difusión das nosas posicións, elaboracións e documentación científica.
- Desenvolvemento das nosas relacións bilaterais, así como da actividade común dos Partidos Comunistas da nosa rexión (Balcáns, Oriente Medio, Europa), así como cos Partidos Comunistas doutros continentes.
- Fortalecemento da acción internacional da KNE polo reagrupamento das Mocidades Comunistas e a súa actividade conxunta, a intensificación da loita contra percepcións burguesas e oportunistas que interveñen nas filas do movemento comunista e antiimperialista xuvenil.
- Mobilización e acción pola condena das intervencións imperialistas, da guerra imperialista e das condicións imperialistas de “paz”.
- Contribución ao fortalecemento e a expansión da Federación Sindical Mundial (FSM) con novas organizacións sindicais clasistas, en oposición á corrente do reformismo, do sindicalismo gobernamental e patronal a nivel mundial.
- O apoio ás organizacións antiimperialistas internacionais do Consello Mundial pola PAZ (CMP), da Federación Mundial de Mocidades Democráticas (FMJD), da Federación Democrática Internacional de Mulleres (FDIM).
1 SYRIZA: “Coalición da Esquerda Radical”, creada en 2004 polo partido SYN (“Coalición da Esquerda e do Progreso”) con outras forzas máis pequenas, ex maoístas e trotskistas, que se caracterizan a si mesmas como “esquerdas”. O seu programa é un programa para a xestión socialdemócrata do sistema capitalista. No medio da crise capitalista, dada a significativa diminución electoral do partido principal socialdemócrata en Grecia (PASOK), absorbeu gran parte do mecanismo do PASOK, aumentou a súa forza electoral e busca converterse no polo principal da xestión socialdemócrata. Participa activamente no chamado “Partido da Esquerda Europea”.
3 PASOK: “Movemento Panhelénico Socialista”, fundouse en 1974 e foi o principal partido socialdemócrata do país ata as eleccións de 2012. A partir de 1981 foi administrador do poder gobernamental, en alternancia coa ND no goberno. En 2012 formou un goberno de coalición coa ND.
5 ANEL: “Gregos Independentes”, xurdiu en 2012 por algúns deputados que se separaron da ND e tamén foi apoiado por un grupo de cadros do PASOK. Ten un programa conservador e utiliza unha fraseoloxía nacionalista.
6 DIMAR: “Esquerda Democrática”, foi creada en 2010 por uns cadros que se foron de SYRIZA e ten un programa socialdemócrata. Suscita como prioridade o mantemento do país na Unión Europea e na zona euro e participa xunto coa ND e o PASOK no goberno tripartito que xurdiu tras as eleccións de 2012.
7 ANTARSYA: “Cooperación Esquerda Anticapitalista polo Derrocamento”. Formouse en 2009 pola Nova Corrente Esquerda (NAR). Constitúe un conxunto de grupos políticos oportunistas de diferentes matices que se ven influídos por ideas trotskistas, maoístas, eurocomunistas. Mantén unha postura anti-KKE e está disposta a cooperar con forzas socialdemócratas.
8 Plan B: é unha organización política que se fundou en 2013 polo ex presidente de SYRIZA, Alekos Alavanos, que destaca como problema principal e causa da crise capitalista en Grecia, a participación do país na zona euro. Considera que se Grecia se retirase da zona euro mantendo a súa posición na composición da Unión Europea, podería sacar o país da crise.
[Fonte: KKE]