Sobre o feito nacional en Catalunya.

A cuestión nacional de Catalunya nos últimos meses converteuse no debate político máis controvertido dos que hoxe se dan no contorno de toda a súa superficie e no resto das comunidades do Estado español. Destacan, pola súa marcada vehemencia reaccionaria, os comentarios do bloque oligárquico que leva a marca “PP”, aínda que o arranque desta polémica de agora haxa que achacarlla a CiU como o máis fiel representante da gran burguesía catalá, que é a que o encetou, non por amor platónico a Catalunya, senón por afán de controlar e xestionar o acervo económico, político e cultural deste país.

A política de recortes acometida por CiU en Catalunya, como pioneira destes ultimamente no Estado español, sobre a tarefa liquidadora imposta aos traballadores pola sacrosanta Unión Europea (UE), en só 18 meses levoulle a unhas cotas de impopularidade semellante ás do PSC cando este foi descabalgado do tripartito. Iso induciulle ao pensamento de adiantar as eleccións, sendo o 11 d`Setembre o aldrabada definitiva para a cita electoral do 25-N. Para o oportunismo de CiU a mobilización do 11 d`Setembre de 2012 foi a gran ocasión de marketing que necesitaba para un renovado esforzo político; a cifra de 1,5 millóns de manifestantes foi oficializada (aínda sabendo que eran menos), e que uns centos de miles de indignados o facían contra os recortes precisamente aplicados por CiU.

Hai que recoñecer que o manexo e a pomposidade, como unha exaltación independentista, propagada durante unhas semanas polos medios de comunicación controlados por CiU, descolocou aos seus socios da burguesía centralista a golpe de titulares e enquisas cantando, ata desgañitarse, a maioría absoluta envolta en consignas segregacionistas de cara á UE, de Estado catalán independente baixo o manto de aceiro da influencia heterónoma do polo imperialista da UE. A reacción do bloque oligárquico españolista hexemonizado pola plutocracia do PP-PSOE, contratacou con todo o peso de persuasión aireando dossiers de corrupción e solicitando axuda ás súas homólogos europeos de corte imperialista, encirrándoos contra os segregacionistas de Catalunya con declaracións preñadas de dificultades á aspiración dun Estado propio dentro do marco da UE, xunto coa intolerancia institucional inserida na Constitución española do 78. Estes elementos dubitativos nun gran sector da burguesía catalá e, sobre todo, o rexeitamento do movemento obreiro e popular ás agresións devidas de CiU, nas urnas déronlles a volta ás enquisas cun veredicto que truncou a maioría absoluta paladeada antes de tempo polo reaccionarios dirixentes de CiU.

Aínda que os resultados electorais saíronlle mal á coalición de Artur Mas, este xa se meteu na lameira soberanista, limitando con iso o seu mandato a dous anos vista. ERC, para darlle o seu soporte, esíxelle o cumprimento do referendo independentista para o 2014 que Artur Mas xa quería postergar. De maneira que a lexislatura de CiU só pode manterse ata esa data; tanto se gaña coma se perde o devandito referendo haberá novas eleccións: ou por emersión dunha nova situación política, ou polo fracaso da perspectiva.

Sexa como sexa a expectativa independentista vai “in crescendo” de forma acelerada como non se viu ata agora, aínda que con lamentábeis contradicións propias dun proceso hexemonizado pola burguesía. A posición de CiU, que é a locomotora principal que tira deste convoi no desigual combate, é de sometemento aos ditados da UE, que ten como primeira misión o recorte orzamentario de 4.000 millóns de € para Catalunya neste primeiro ano e a liquidación de todas as conquistas sociais en moi poucos anos. ERC e o resto de forzas das chamadas esquerdas que se presten a iso a cambio dunha falsa independencia, ou do que sexa, tropezarán coa fábula da ra e o escorpión1. Se é que se deran conta, sería calamitoso e tarde.

Digan o que digan atopámonos nun proceso de cambios históricos. A contumacia da crise estrutural do capitalismo leva aparellada a descomposición do modelo capitalista e das súas formas organizativas fundamentadas no Estado-Nación para o reparto e sometemento dos mercados. Asistimos ao derrube do sistema de barreiras arancelarias de mercancías e de circulación monetaria. O poder político como o coñecemos é transmutado ás transnacionais do neoliberalismo, e/ou non pinta nada, e España se desangra no marasmo da fuga de capitais en desbandada e no caos da picaresca e a corrupción.

A gran burguesía catalá, depredadora e pérfida como a que máis, busca a súa propia saída a esta nova situación, e sabe que non pode ter futuro se non é cun forte movemento de masas que apoie e impulse a súa opción. A clave para a acumulación de forzas cara a pugna contra o aparello de poder centralista do Estado español, entre dúas forzas desiguais pero igual de opresoras, é o vitimismo da burguesía catalá utilizando o reparto asimétrico da política recadatoria imposta a Catalunya polo círculo do poder central, tanto no capítulo de partidas diñeirarias distintas para a facenda catalá, como para infraestruturas. CiU non ten inconveniente en que se popularice o feito real de que unha parte do diñeiro cedido non retorna a Catalunya, que se dedique a tapar buracos negros como os de Bankia. O que se trata de ocultar é a implicación directa de CiU no saqueo da sanidade pública catalá, ao resto de corruptelas e á súa complicidade con todos os gobernos centrais do PSOE e PP, e no Parlamento español á hora de arruinar á clase obreira e sectores populares; no retrotraemento das conquistas sociais, endurecendo a ditadura do capital mediante leis e actuacións brutalmente represoras contra a poboación traballadora.

CiU, que compite no fenómeno populista, aplica ás clases obreira e media de Catalunya unha política canalla, sen ningún remordemento de conciencia ao sufrimento dos 900.000 parados, ás penurias dos anciáns como resultado das súas accións restritivas de goberno, aos escolares que xa non reciben o almorzo nos colexios nin outro tipo de comedores, e aos barrios con agudas bolsas de fame negra; mentres que as súas elites acumulan obscenas fortunas procedentes de estipendios escandalosos e por “alargar a man”, con dolo, máis aló da legalidade permitida, estafando compulsivamente ás arcas públicas.

O PP, co apoio do PSOE, atrinchéirase na Constitución, na defensa dos valores patrios e na integridade territorial das Españas. Este é o debate que hoxe impregna ao bloque do PP que xestiona os destinos da totalidade dos habitantes do Estado español, e o outro minoritario, de Catalunya, todos os agravios anotados anteriormente.

Nós, os comunistas do PCPC, fai anos discutimos o problema histórico que desde centurias aqueixa a Catalunya, como partido nacional e como organización xenuína da clase obreira cunha parte importante da súa militancia procedente da inmigración doutros pobos e rexións do Estado español. As nosas conclusións foron o convencemento de que Catalunya reúne todas as características dunha Nación, pola nosa banda, apoiando e loitando polo dereito de autodeterminación, aceptando, se así o decide un plebiscito, a independencia. Convencemento este non por esnobismo ou oportunismo, senón a través do estudo, como ben puidemos, do desenvolvemento antropolóxico social, político e económico deste país desde a metodoloxía do materialismo histórico e dialéctico, como corresponde a unha organización marxista-leninista.

Mais, dito isto, neste contexto, dicimos tamén que a cuestión nacional é unha parte da cuestión xeral da loita de clases, nun plano concreto do reparto dos dereitos e non dos conceptos democráticos abstractos. No movemento de liberación de calquera pobo oprimido no que se pode ver reflectido Catalunya, está dividido en dous campos: o que integra a burguesía nacionalista que aspira ao poder absoluto para exercer a hexemonía total, e o que se sitúa no ámbito social dependente do valor da súa forza de traballo. Xa que logo a independencia de Catalunya, terá un valor real para os traballadores se esta serve para a súa emancipación e deixa de ser unha clase social oprimida.

A perspectiva que se nos ofrece non é esta, senón un cambio de submisión como nación dependente e como clase dobremente explotada: pola oligarquía periférica e polo polo imperialista da UE. Por iso o debate entre a esquerda plural orgánica catalá e a que se autodefine como antisistema, é falso; non hai máis que ver os programas propios dun lado, e do outro, os apoios a candidaturas populares, ambos extremos con liñas converxentes cara á senda pantanosa da UE, agarrados como bébedos á man amiga da Siryza grega. Para nós, do que se trata é de apoiar un movemento nacional encamiñado a debilitar o imperialismo e derrocalo, e non a reforzalo como é o que busca CiU e fan quen entran no desvarío da inconsciencia ou o oportunismo.

Por outra banda a cuestión catalá, vista desde fóra, pode ser complicada no seu entendemento se soamente a enfocamos desde a visión dun marco estritamente ideolóxico, ninguneando as categorías na estruturación global burguesa, aínda que a de España e a de Catalunya pertenza ao mesmo bloque de dominación instalado na UE e nos cánones comúns que engarzan o pensamento capitalista. A cuestión catalá é o xeito de vivir e de sentir dun pobo, obrigado a outra cultura, outra psicoloxía; a ocultar os seus sentimentos e, en distintas épocas, á criminalización e prohibición da súa lingua vernácula. Todo iso afogado por unha forza foránea coa compracencia da súa propia burguesía nunha dobre vertente de opresión. Pero a burguesía catalá nunca renunciou ao seu privilexio histórico de dominación sobre o pobo de Catalunya, durante a ditadura de Franco o pujolismo preparouse a conciencia para iso conseguindo erixirse no “pal de paller” da maioría do movemento independentista social e relixioso. O 11 d`Setembre de 2012, con todas as matizacións xa descritas, supuxo un fito de reinicio de algo vivo, coas súas constantes vitais, pasado un lapsus de somnolencia. Así que isto non é unha cuestión pasaxeira.

Este país -refírome a todos os pobos de España-, cunha constitución obsoleta desde o seu nacemento, necesita unha transformación realmente democrática; unha transformación que acabe coa hexemonía burguesa para que o pobo chan poida exercer libremente o dereito a decidir. Co capitalismo non hai paz nin progreso para o movemento obreiro e popular.

Con todo para moitos e moitas aínda isto non está suficientemente claro. A loita polas liberdades ha de enfocarse primeiramente contra as barreiras que as impide: a monarquía española e a constitución, con eses dous obstáculos é imposíbel a conquista da autodeterminación nin as demais liberdades incluída a non dependencia da UE e o seu rexeitamento ao € e á OTAN; entre estas non pode haber contradición. Dependendo de como se resolva e de como o entendamos, acabarase ou nun proceso reaccionario que deixe as cousas como están, ou nun transcurso de carácter revolucionario guiado por unha Fronte Obreira e Popular cara ao Socialismo. A nosa opción comunista é esta última.

E iso conleva a unha oferta de diálogo e de alianzas non interclasistas, asentada no movemento proletario e popular a través de Comités de Unidade Obreira e Comités de Unidade Popular. Naturalmente cun programa revolucionario republicano para un modelo de Estado Socialista-Comunista de carácter Confederal, que alente ao irmanamento solidario de todos os traballadores e pobos de España nun mesmo proxecto de liberación contra o absolutismo e a explotación. Esa é a Catalunya que defenderemos os comunistas do PCPC.


Barcelona, 10 de Xaneiro de 2013.

Miguel Guerreiro Sánchez 
Secretario Xeral do Partit Comunista do Poble de Catalunya (PCPC) 

(1) Un escorpión tiña que cruzar un lago e non sabía nadar, pediulle a unha ra que lle fixese o favor de transportalo nas súas costas. Cando chegaron á outra beira o escorpión cravoulle o aguillón velenoso á ra. Esta queixóuselle dicindo: fixemos un trato, por que agora me fas isto? E o escorpión contestoulle: porque este é o meu carácter.

[Fonte: PCPC]

-Traducido por FORXA!-