Por fin, tras dunha demora inescusábel, as direccións da centrais
sindicais maioritarias convocaron a folga xeral, tan demandada pola clase
obreira en todas as mobilizacións desenvolvidas desde hai meses en Galiza e no
resto do estado español. A coincidencia cunha xornada de mobilización a nivel
europeo e convocatorias de folga xeral en diversos países como Grecia, Italia
ou Portugal e a propia e insostíbel situación económica e social no estado
español, con despedimentos masivos e o incremento exponencial do desemprego ata
cotas nunca habidas por efecto da reforma laboral, xunto a expansión
xeneralizada da miseria e o agravamento das condicións de vida da poboación
traballadora (rapina contra os salarios e falta de ingresos, escalada
inflacionaria polo incremento do IVE, tarifas e prezos, supresión ou repagos de
servizos sociais básicos, represión e conculcación de dereitos,
desafiuzamentos, etc...), facía absolutamente ineludíbel a convocatoria.
Temos o pleno convencemento con anticipación do éxito asegurado desta
folga xeral. Mais tamén entendemos que non ha chegar para vencer a
determinación do goberno da dereita reaccionaria, que é a determinación da
oligarquía española, o verdadeiro poder tras deste. Non ha chegar mentres a
esta folga non lle sucedan outras, xerais e sectoriais, pero todas confluentes
e continuadas no tempo. Mentres a folga xeral non teña un alcance político que
vaia mais aló de pretender deter medidas antiobreiras e antipopulares, senón
que hai que facer imposíbel o seu goberno, mentres non se plantexe o
derrocamento polo medio da mobilización na rúa do goberno que leva adiante este
programa contra o pobo traballador no nome do gran capital baixo as directrices
da Unión Europea.
Porque esta é a cuestión principal. Despois da folga, que? Agardar o
rescate? A maiores golpes e agravios contra a clase obreira? Ao desgaste
natural deste goberno, ou á chegada dun de concentración, salvación, ou un
tecnocrático imposto pola UE e o FMI? Esmorecer de noxo deixándolles esgotar a
lexislatura dentro de 3 anos esperando inxenuamente por un cambio electoral que
reverta a situación?
De seguro que haberá mais folgas xerais, e o empobrecemento das masas
traballadoras levará inevitábelmente á súa mobilización intensificada,
agudizándose as contradicións co poder político e económico ata o límite da
falsa coexistencia entre clases nesta democracia burguesa, que
independentemente do xestor político de quenda, sexa PP, PSOE ou calquera outro
que se postule, non poderá tornar ao
presunto paraíso perdido dun lustro atrás, porque nin quere nin pode en forma
algunha o capital. A Historia non retrocede, e as perspectivas deste
capitalismo senil só pasan, e así o manifestan as súas políticas, por someter a
clase obreira á feroz ditadura da miseria por máis que manteña as formalidades
legais do constitucionalismo parlamentario. O capitalismo, sábeo, só pode
sobrevivir unhas décadas máis se chucha, ata a consunción, o sangue do
proletariado, como os vampiros que acumularon o capital primitivo nos seus
comezos.
E o gran capital tamén sabe da forza que ten enfronte. É xigantesca,
capaz de paralizar un país e un continente enteiro. E tamén de derrubar
gobernos e réximes. O proletariado e o pobo traballador temos esa capacidade.
Para iso precisamos da UNIDADE DE CLASE e a UNIDADE OBREIRA E POPULAR, que non
é só a unidade de acción sindical, aínda cando esta contribúa decisivamente á
mobilización, nin o achegamento dun feixe de forzas políticas e sociais en
plataformas electorais con programas de reformas inocuas que non baten contra a
raíz dos problemas, o poder dos monopolios e das finanzas. A UNIDADE DE CLASE é
unha ferramenta a construír desde a base das asembleas obreiras nas fábricas e
nos centros de traballo, onde se debata e se tomen as decisións, co activo e
directo concurso dos traballadores e traballadoras. E a clase obreira ha de
estender esta práctica asemblearia aos barrios populares das cidades e das
vilas, para facer real aquilo do sufraxio universal, e erguer a verdadeira UNIDADE
OBREIRA E POPULAR, coa conxunción dos intereses obreiros cos dos traballadores
autónomos, pequenos comerciantes, empregados e profesionais, pequenos
agricultores, que integran o pobo traballador.
A UNIDADE DE CLASE e a UNIDADE OBREIRA E POPULAR han ser primeiro unha
ferramenta de loita, pero haberán de mudar en contrapoder fronte ao réxime
monárquico e capitalista, para abatelo e constituírse en PODER OBREIRO E
POPULAR por medios revolucionarios, coa loita nas rúas que imposibilite á
oligarquía seguir mantendo o seu. Un PODER OBREIRO E POPULAR que cumpra co seu
programa: a expropiación dos expropiadores, a socialización das fábricas e
empresas, dos bancos e das inmobiliarias, das eléctricas e das minas, de todos
os recursos produtivos hoxe en mans do gran capital. Isto é construír outro
mundo posíbel, e chámase SOCIALISMO.
As asembleas obreiras e populares, que debaten e toman decisións por si
mesmas, escollen directamente aos seus deputados, revogábeis en todo momento,
nos que delegan cun mandato obrigado nos congresos nacionais do Poder Obreiro e
Popular, Marx e Lenin chamaríanlles ditadura democrática e revolucionaria do
proletariado contra a ditadura enmascarada de democracia do capital.
Este é o programa dos e das Comunistas de Galiza.
FORXA!
6/11/2012