Carta do PRCC ao PCPC

Ao Partido Comunista do Pobo Canario (PCPC-PCPE)
do Comité Central Partido Revolucionario dos Comunistas de Canarias (PRCC)

Estimados camaradas:
A clase obreira de Canarias afronta nestes momentos, xunto aos traballadores de todo o Estado español e do resto dos países da Unión Europea, a implacable agresión da oligarquía financeira que decidiu, nas condicións creadas pola crise irreversible do capitalismo monopolista, utilizar o seu Poder económico e o seu control sobre o Poder político, para destruír todas as conquistas que se arrincaron á burguesía, a conta de loitas heroicas e de inmensos sacrificios, e para facernos retroceder aos tempos máis escuros e tenebrosos da explotación capitalista sen límites e do desarmamento e a indefensión sindical e política dos traballadores asalariados.

Nesta nova situación e ante a catástrofe económica e social que nos condena ao desemprego masivo e a redución dos salarios, pensións e prestacións, xorde como necesidade obxectiva e tarefa obrigada do movemento comunista de Canarias o fortalecemento da organización marxista-leninista, como vangarda e guía da loita revolucionaria da clase obreira.

Por iso cremos que o obxectivo da unificación dos comunistas de Canarias converteuse xa, non só en conveniente e necesario senón que, ademais, preséntase hoxe ante nós como perentorio e urxente.
Pola nosa banda, como vostedes saben, sempre defendemos como un deber dos comunistas canarios a superación, na teoría e na práctica, das diferenzas tácticas que, ata hoxe, mantivéronnos en organizacións separadas.
E estamos convencidos de que a reflexión e a elaboración que o PRCC levou a cabo ao redor deste problema, pode permitirnos conxugar e facer compatibles, sobre a base da consigna da República Socialista Canaria e o seu dereito a unirse libremente a unha República Confederal Socialista, a táctica da Revolución Socialista no conxunto do actual Estado monárquico e monopolista español e a vía da Liberación Nacional de Canarias protagonizada polas clases traballadoras insulares e dirixida pola clase obreira e o seu Partido Comunista.

En calquera caso, cremos que chegou o momento de abordar o debate político, á luz da teoría marxista-leninista, para alcanzar un acordo mutuamente aceptable e, nun prazo prudencial e razoable, alcanzar o ansiado obxectivo da unificación.

Por todo iso, e logo dun período de satisfactoria experiencia de unidade de acción, de achegamento e de confraternización e camaradería entre os dirixentes e militantes dos nosos dous partidos, comprácenos proporlles formalmente, a través desta carta, e cumprindo a correspondente resolución do Comité Central do Partido Revolucionario dos Comunistas de Canarias (PRCC), o inicio de negociacións tendentes á unificación definitiva das dúas organizacións que, combinando e complementando as súas capacidades e as súas potencialidades dará lugar, sen dúbida, a un poderoso instrumento político que, como representante da clase obreira, será capaz de cumprir eficazmente a tarefa de reunir, aglutinar e dirixir a todas as forzas políticas, sindicais e sociais da esquerda para levantar unha alternativa política revolucionaria, fronte ao actual dominio das forzas defensoras dos intereses e os designios antiobreros e antipopulares da burguesía e os monopolios.

Polo Comité Central do PRCC
Pedro Brenes Secretario Xeral

Se EE.UU. ataca a Irán, a supervivencia do ser humano pode estar en perigo


xaneiro 11, 2012
(Informe Especial de ABNA)


Está claro que os EEUU necesitan controlar a Irán como condición sine qua non para manter a hexemonía imperialista no mundo e, moi especialmente, a supremacía sobre China.
Nos últimos anos non cesan as declaracións dos dirixentes occidentais demonizando a Irán. É o caso de Tony Blair en 2006: "É importante que enviemos un sinal de forza contra un réxime que ten dado as costas á diplomacia e que está exportando terrorismo e desprezando as súas obrigas internacionais" (1); ou do Departamento de Estado de EEUU ese mesmo ano: "Irán é o máis activo dos estados que apoian o terrorismo, xunto con Corea do Norte, Libia, Sudán, Siria e Cuba". Robert Gates, secretario de Defensa, manifestou en 2008 que "Irán está empeñado en adquirir armas nucleares". De 2011 lembremos as declaracións do primeiro ministro israelí Benjamin Netanyahu hai unhas semanas no sentido de que "queda pouco tempo" para que Irán obteña armas nucleares.

Por que triunfou a ciencia soviética?


Artigo de  Juan Manuel Olarieta


O socialismo non admite comparación co capitalismo en ningún terreo. Non compite con el porque xa triunfou sobre el, xa é un avance histórico con respecto a el. Por tanto, non vou discutir agora se a ciencia soviética foi "mellor" ou se avanzou "máis" que a dos países capitalistas. Con todo, o triunfo da revolución nun país atrasado, como a Rusia zarista de 1917, expuxo as cousas dunha maneira algo distinta: como unha cuestión de supervivencia fronte ás grandes potencias imperialistas, que naquel momento dominaban a ciencia (e dominaban grazas á ciencia, entre outras cousas). Lenin expresouno graficamente cando dixo que o comunismo eran os soviets máis a electrificación (1). Quizais o que non quedou suficientemente claro é que Lenin dixo iso en contraposición a Woodrow Wilson, presidente de Estados Unidos, quen cinco anos antes dixera: "O século XX pertence ao petróleo e a electricidade". Merece a pena reflexionar sobre ambas as expresións para saber se o século XX foi o da electricidade, o dos soviets ou o das dúas cousas ao mesmo tempo.

Extracto da entrevista da Secretaria Xeral do Comité Central do KKE, Aleka Papariga, no programa matinal da canle de televisión ANT1 (5/1/2012)

Que propón o KKE? É un partido que non aspira tomar o poder burgués. Non di ao pobo que lle vote para formar un goberno e que as cousas cambiarán. Que propón para saír desta ruela sen saída?

Cando dicimos ao pobo que o sistema capitalista -referíndonos ao sistema capitalista de Europa que cumpriu todo o seu ciclo- hoxe obxectivamente non pode dar solucións, que deu todo o que podía dar, isto significa que non espera que o KKE participe no sistema político burgués, nun goberno de xestión dun sistema que non pode dar nada.
Entón fala do derrocamento do sistema.
Por suposto.

No vixésimo aniversario da derrota temporal da construción socialista na urss

O SOCIALISMO-COMUNISMO, TAREFA INAPRAZABLE DA CLASE OBREIRA, A MOCIDADE TRABALLADORA, A MULLER TRABALLADORA.

O 24 de Decembro de 1991, hai vinte anos, a bandeira vermella da fouce e o martelo foi arriada do Kremlin, en Moscova. Cúmprense 20 anos do triunfo temporal da contrarrevolución na Unión de Repúblicas Soviéticas Socialistas (URSS). Nos anos 1989-1991, coa derrota temporal no campo socialista, os ideólogos burgueses proclamaron a superioridade do capitalismo, o fin da historia e das ideoloxías. Este era o mellor dos mundos posibles, a democracia burguesa e o mercado eran os límites insuperables e eternos aos cales chegara a humanidade. Calquera pensamento que desafiase estas posicións declarábase obsoleto e atrasado. Nin unha palabra da liberación dos países coloniais, nin unha palabra do sacrificio de 20 millóns de cidadáns soviéticos para acabar co nazi-fascismo, nin unha palabra dos grandes avances.

Trala derrota da URSS e o derrocamento do socialismo na maioría dos países que iniciaran a edificación do socialismo no século XX prometéusenos unha era onde o mercado traería paz e prosperidade a todas as clases, e a todo o globo. Acabouse o enfrontamento entre os obreiros e os capitalistas. Acabouse o enfrontamento entre os Estados na cúspide da pirámide imperialista, e entre estes e os países con atraso no seu desenvolvemento.

Nada está máis afastado da realidade que o resultado concreto das enganosas promesas dos imperialistas. Nada de paz e nada de prosperidade para os pobos, aínda que a lista é enorme bastará mencionar eses dous horrorosos aspectos da barbarie que trouxo a contrarrevolución.

A OTAN soña coa guerra civil en Siria

Rede Voltaire | 18 de decembro de2011
por Pepe Escobar


O neocolonialismo occidental e o seu brazo armado, a OTAN, seguen en complot contra Siria. Coa súa autoproclamada frase: «responsabilidade para protexer a civís» e coa axuda da desinformación masiva da prensa comercial internacional que trastorna os feitos e oculta o que verdadeiramente está ocorrendo nesa rexión, a OTAN opera secretamente con mercenarios e outros grupos terroristas baixo o seu control para desestabilizar Siria. O noso colega Pepe Escobar coa súa análise actualízanos a situación no Medio Oriente.